Termin „dzieci syberyjskie” opisuje grupę prawie 900 polskich dziewcząt i chłopców repatriowanych z Syberii i Mandżurii w latach 1919–1923.
Byli potomstwem Polaków zesłanych na Syberię, polskich uchodźców wojennych z I wojny światowej i imigrantów, którzy przybyli do Rosji w poszukiwaniu pracy, głównie pracując na kolei transsyberyjskiej. 

Z powodu rewolucji październikowej i wojny domowej w Rosji dzieci straciły domy
i musiały stawić czoła ubóstwu.
Uratowali je Anna Bielkiewicz i doktor Józef Jakóbkiewicz,
który powołał Polski Komitet Ratunkowy Dzieci Dalekiego Wschodu i zajął się ich ewakuacją z Rosji do Japonii.